Ναι , ναι είναι πολύ εντάξει και να σταματάς!
Τι να σταματάς; Να «τρέχεις»…! Να τρέχεις να προφτάσεις όλες σου τις υποχρεώσεις στον εργασιακό χώρο αλλά και στο σπίτι… να τρέχεις να ικανοποιήσεις όλες τις ανάγκες όλων και μάλιστα κάποιες φορές πριν καν στο ζητήσουν… να τρέχεις για να φροντίσεις να είσαι η τέλεια μαμά, η ιδανική σύζυγος- ερωμένη, η καθωσπρέπει νύφη, κουνιάδα, κουμπάρα, θεία, νονά κλπ, να τρέχεις για να διατηρείς την εικόνα της ικανότατης υπαλλήλου.

«Βάλε όρια, αν θέλεις να σ΄ακούσει…»

«Βάλε όρια στα παιδιά σου, γιατί σε κάνουν ό,τι  θέλουν…»

«Βάλε όρια στον άνδρα σου απ΄την αρχή ,για να μην σου πάρει τον αέρα…»

«Βάλε όρια στον συνάδελφό σου για να μη σε «καπελώνει»…»

«Εσύ ως δάσκαλος είσαι υπεύθυνος να βάλεις όρια στους μαθητές σου…»

Σας θυμίζουν κάτι οι παραπάνω εκφράσεις;

«Η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι…»
«Η γυναίκα πρέπει να μεγαλώνει τα παιδιά της…»
«Μια γυναίκα πρέπει να είναι σχεδόν πάντα διαθέσιμη, να προσφέρει αγάπη απλόχερα και ενίοτε να θυσιάζεται για τους άλλους…»
«Μία γυναίκα είναι όμορφη όταν είναι αδύνατη, περιποιημένη, κατά προτίμηση ξανθιά με ζουμερά χείλη, το δυνατόν μεγάλο και στητό στήθος και στρογγυλά οπίσθια…»

Αν είσαι «αυτά» και ίσως και άλλα τόσα, τότε έχεις την αποδοχή και την κατανόηση από τους άλλους και δυστυχώς όχι μόνο των ανδρών… Είσαι σαφώς καλύτερη υποψήφια για την εργασία που θέλεις και έχεις πολλές περισσότερες πιθανότητες να πάρεις τη θέση.

«Το να τολμήσεις να ορίσεις τα όριά σου, έχει να κάνει με το κουράγιο και την τόλμη να αγαπήσεις τον εαυτό σου, ακόμα κι αν ταυτόχρονα ρισκάρεις  “να απογοητεύσεις” τους άλλους» Brene Brown

«Βάζω όρια» είναι μία έκφραση που ακούμε πολύ συχνά και μάλιστα ακούμε «να του/της βάλεις όρια».

Όρια –όπως το έχω αντιληφθεί ως πρόσωπο και επαγγελματίας- είναι όλα τα στοιχεία που σε καθορίζουν, που δηλώνουν ότι είσαι εσύ. Είναι όλες σου οι συμπεριφορές, τι σου αρέσει και τι όχι, τι αντέχεις και τι όχι, τι μπορείς και τι όχι, τι θέλεις και τι όχι, οι προσδοκίες, οι δυσκολίες, οι φοβίες, οι σκέψεις, οι πεποιθήσεις, οι αξίες, οι επιθυμίες, τα όνειρά σου, τα συναισθήματά σου και οι συναισθηματικές καταστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκεσαι. Από το τι χρώμα σου αρέσει μέχρι το ότι βλέπεις κάτι και συγκινείσαι, το ότι δεν αντέχεις για παράδειγμα ούτε τη θέα ενός φαγητού ή ότι λατρεύεις τη θάλασσα, το ότι μπερδεύεις τα λόγια σου όταν βιάζεσαι ή το ότι δυσκολεύεσαι να μπεις σε διαδικασία αντιπαράθεσης.

Υπάρχουν φορές που χάνουμε τον «προσανατολισμό» μας μέσα στην καθημερινότητά μας.

Έχουμε την αίσθηση της ομίχλης μέσα μας, σα να μη μπορούμε να δούμε, να ξεκαθαρίσουμε τι μας συμβαίνει. Τα σημάδια είναι η δυσφορία, άγχος, η αίσθηση του ανικανοποίητου, το να βιώνουμε ότι είμαστε σε κατάσταση αναμονής. Και πολλές φορές τα παραπάνω συνοδεύονται από θυμό ή βαθιά θλίψη ή και τα δύο.

Είναι τότε που ο εαυτός μας, μας ειδοποιεί ότι κάποιες από τις ανάγκες μας έχουν μείνει ακάλυπτες. Μας λέει ότι έχουμε επιθυμίες, αλλά τις έχουμε σε καταστολή για κάποιο λόγο.

Πώς νιώθεις μέσα στις σχέσεις σου; Νιώθεις ενήλικας ή έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι ο άλλος βρίσκεται σε θέση ισχύος ενώ εσύ σε θέση αδυναμίας; Όταν προκύπτει κάποια σύγκρουση, η φωνή σου έχει την ίδια δύναμη όπως και του άλλου ή αισθάνεσαι σα μικρό παιδί στριμωγμένο στη γωνία που το μαλώνουν; Νιώθεις ικανός να εκφράσεις τη γνώμη σου, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς; Φοβάσαι να πεις «όχι»;

Είσαι σίγουρος για κάθε σου κίνηση ή ανησυχείς για την αντίδραση των άλλων για ό,τι λες ή κάνεις; Μιλάς σε όλους στον πληθυντικό, ακόμα και σε συνομιλήκους σου; Έχεις τη συνήθεια να θεωρείς υπεύθυνο κάποιον άλλο για τα προβλήματά σου; Έχεις επίσης την τάση να βλέπεις την ευτυχία σου και γενικά τα συναισθήματά σου να εξαρτώνται από κάποιον άλλο;

Για όσους θεωρούν ότι «απέτυχαν»…!

Σήμερα κάποιοι από σας, βλέπετε τα όνειρά σας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση να γίνονται πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι βλέπετε βαθμούς με τους οποίους αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατή η εισαγωγή σας σε κάποια σχολή γενικά ή σε αυτή που θέλατε.

Μπορεί να νιώθετε απογοήτευση που ο κόπος σας δεν ανταμείφτηκε ή ακόμα και θυμό, απόγνωση και ματαίωση γιατί ήταν τόσο μεγάλη η προσδοκία σας να “πετύχετε” αυτόν τον στόχο. Και είναι πραγματικά πολύ εντάξει να νιώθετε έτσι.

«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»«Ποιο πεδίο θα διαλέξεις;»«Ακόμα δεν αποφάσισες;» Ζούμε σ΄αυτή την κοινωνία που σου ζητά στα 16 σου να πάρεις μια απόφαση πολύ σημαντική για τη ζωή σου χωρίς ωστόσο να σου έχει προσφέρει μέχρι τότε τις κατάλληλες συνθήκες για να ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις, τι σου ταιριάζει. Με ρωτούσαν κι εμένα, όταν ήμουν πολύ μικρή κι έλεγα κι εγώ παιδίατρος, γιατί αυτό άκουγα από τους γονείς μου ότι μου ταιριάζει. Και πράγματι μου ταιριάζει να φροντίζω… Περισσότερα »Η σχέση μου με το επάγγελμά μου

Για όσους θεωρούν ότι «απέτυχαν»…!

Σήμερα κάποιοι από σας, βλέπετε τα όνειρά σας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση να γίνονται πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι βλέπετε βαθμούς με τους οποίους αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατή η εισαγωγή σας σε κάποια σχολή γενικά ή σε αυτή που θέλατε.

Μπορεί να νιώθετε απογοήτευση που ο κόπος σας δεν ανταμείφτηκε ή ακόμα και θυμό, απόγνωση και ματαίωση γιατί ήταν τόσο μεγάλη η προσδοκία σας να “πετύχετε” αυτόν τον στόχο. Και είναι πραγματικά πολύ εντάξει να νιώθετε έτσι.